مطلق‌ها

در هواپیما، بین زمین و آسمان، چند روز بعد از روزی که روسری سرت کردی و عکس گرفتی، کتابت را ورق می‌زنی و می‌خوانی صدیقه دولت آبادی در وصیت نامه‌اش نوشته هرگز زنی را که با حجاب بر مزارش حاضر بشه نخواهد بخشید. چیزی بین خنده و گریه بر تو عارض می‌شه. فکر می‌کنی اگر امروز را دیده بود چه می‌گفت؟ چه ‌می‌کرد؟ افتخار می‌کرد؟ عصبانی می‌شد؟ داد می‌زد؟ گریه می‌کشید!؟ اصلا انگار این ایرانی بودن ما مترادف شده با تناقض، "مطلق‌های متنافی"، پارادوکس، اصلا هرچی شما بگی.