مهاجرانی نوشته:

می گوید مردم پاکستان دچار" بی‌روزگاری" شده‌اند. مدت‌ها به این واژه و پژواکش در ذهنم می‌اندیشیدم و تمام خاطراتی که از پاکستان داشته و دارم در ذهنم مرور می‌شد. وصفی رساتر و گویا‌تر از بی‌روزگاری پیدا نمی‌کردم. دیدم ارشاد احمد حقانی نویسنده و روزنامه‌نگار مشهور پاکستان که در روزنامه جنگ مقاله می‌نویسد؛ همین واژه را به کار برده است […]

بی‌روزگاری هنگامی ست که ملتی امید به آینده خود را از دست می‌دهد. آرمانی در پیش روی او نیست. دم غنیمتی و بار خود را به هر قیمتی بستن سکه رایج روز می‌شود. آنچه نامش اعتبار و ارزش است فرو می‌ریزد. تردیدی نیست که حاکمیت نظامیان؛ هر چهار ژنرالی که در عمر شصت و یک ساله پاکستان حکومت کرده‌اند، در تعمیق این بی‌روزگاری نقش درجه اول داشته است. چرا در این شصت سال گذشته در هند یک بار هم کودتای نظامیان اتفاق نیفتاده است؟ چرا هندی‌ها هیچ گاه از بی‌روزگاری خود سخن نمی‌گویند و سال به سال بر رونق و شکفتگی ملت و کشورشان افزوده می‌شود؟

.