پنجشنبه، 15 تير، 1385
اصلاح طلبی به سبک قيصر
آقای اميرفرشاد خان ابراهيمی در وبلاگشون، نام، شماره پرسنلی و محل سکونت افرادی را که در سرکوب تجمع 22 خرداد زنان شرکت داشتند منتشر کردند. در مقدمه‌ای هم که نوشتند دليلش را اينطور بيان کردند؛ " اصلی‌ترین نکته‌ای که مرا مجاب به انتشار این اسامی نمود آن بود که سخنگوی قوه قضائیه و همچنین استاندار تهران گفته است خشونتی در کار نبوده است و اگر کسی شکایتی دارد عنوان نماید! اکنون لازم است افرادی که آنروز در میدان هفت تیر تهران مضروب واقع شدند نسبت به شکایت قانونی از افراد نامبرده شده بنابر قانون اقامه دعوا نمایند"
اگرچه شکايت اصلی بايد نه از اشخاص بلکه از سيستم سرکوبگر باشه اما تا اينجای کار نه تنها اشکالی نداره بلکه جالب هم هست.حتی اگه اين افشای نام برخلاف ادعای مقدمه با هدف اعمال فشار به پرسنل نيروهای سرکوبگر باشه تا در موارد مشابه حداقل به فکر آبروی خودشون باشند بازهم به نظر من ايرادی که نداره هيچ قابل ستايش هم هست.
اما چيزی که کار را بدجوری خراب ميکنه چند سطر پايانی مقدمه است؛
" ذکر این نکته لازم می باشد که شماره تلفن محل سکونت و گاها تلفنهای همراه ایشان و حتی آدرس محل سکونت و مدارس فرزندان ایشان و موارد دیگری از سرکوبگران در نزد من محفوظ می‌باشد و چنانچه در روزهای آتی ما همچنان شاهد اخبار نگران کننده‌ای درباره مهندس موسوی خوئینی باشیم ناگریز آنها را فاش خواهم کرد."

پناه می‌برم به خدا از دست اينچنين اصلاح طلبان!
آيا اين جملات معنی ديگه‌ای غير از تهديد به آزار و اذيت خانواده و فرزندان اين افراد هم داره؟ تا جايي که من ميدونم برای شکايت از کسی آدرس مدرسه بچه‌های طرف لازم نيست! ظاهرا در بازداشتگاه‌ها هم موثرترين تهديد، تهديد به آزار خانواده فرده.

گاهی آدم شک ميکنه تنها تفاوت اينطرفیها با اونطرفيها اينه که اينطرفيها اونطرف نيستند و اونطرفيها اين يکی طرف!