اعتراف

امروز شد یازده سال. بعد از یازده سال هر چیزی تا حدی دچار قلب ماهیت میشه. در ذهن تو قلب می‌شه البته، در عالم ماده که لابد خیلی پیشتر این اتفاق افتاده. گاهی حافظه‌ات خیانت می‌کنه، گاهی تو تغییر می‌کنی، گاهی قضاوت‌هات تغییر می‌کنه. گاهی عدم ارتباط چیزی که یازده سال ازش گذشته با زندگی این روزهات، با حالت، تصویر و تصورت از او را تغییر می‌ده، بدون اینکه بفهمی.
وقتی که یازده سال از چیزی یا کسی گذشت، درکت از او تبدیل می‌شه به مجموعه‌ای از خاطرات منقطع، تفاوتش مثل تفاوت ورق زدن یک آلبوم عکس با تماشای یک تأتر روی صحنه است. آلبوم عکس تمام داستان‌ها و خاطرات و حتی گاهی احساسات پشتش را حکایت می‌کنه، حتی بیش از نمایش، خیلی بیش از نمایش، اما هیچ‌وقت غافل‌گیرت نمی‌کنه، به شوقت نمیاره، غمگینت نمی‌کنه، البته به جز غم نوستالژی‌. آلبوم عکس به گذشته‌ات وصله و از امروزت منقطعه. گذشت یازده سال خیلی چیزها را عوض می‌کنه، حتی درکت از آدم‌هایی که عمری اطرافت بودند را، حتی تصویر پدری را که یازده ساله در زندگیت حضور فعالی نداره و ایکاش می‌کنی که داشت.