وقتی در دنیای غرب زندگی می‌کنی چیزی که هر روز و هر روز اذیتت می‌کنه و افسوس نداشتنش را در سرزمین مادری می‌خوری تکنولوژی و اتوبان و اینترنت پرسرعت و ماشین و سالن اپرا و تئاتر نیست. این چیزها را البته خواهی دید و استفاده‌خواهی کرد و دوست خواهی داشت، اما هرگز فکر نمی‌کنی اگر در سرزمین خودت بودی نداشتن این‌ها خسران بزرگی بود و شاید حتی فکر نکنی که این چیزها به بی‌ریشه‌گی ناشی از مهاجرت می‌ارزید.

چیزی که بیش و پیش از همه اذیتت می‌کنه، شادی‌های ساده و لذت‌های کوچکه، خیلی کوچک، چیزهایی که اینجا بدیهی است اما در ایران باید به‌خاطرش جنگید، له کرد، له شد. جنگ‌های فرسایشی، انرژی‌هایی که صرف هیچ کردیم، همین بدیهیاته که آدم را اذیت می‌کنه، بیشتر ما غربتی‌ها چنین لحظاتی را که منیرو رروانی‌پور نوشته تجربه کردیم.

.