يكشنبه، 5 تير، 1384

داداش يواش‌تر، تند نرو
گلاب به روی مبارکتون و با عرض معذرت شايد این SMS برای شما هم رسيده باشه
"بر چنين ملت و بر بوم و برش بايد ريد"
اين چند روزه خیلی‌ها چنين احساساتی داشتند خيلی‌ها با ديدن رای بالای کروبی و احمدی‌نژاد در مرحله اول به اين نتيجه رسيدند که اين مملکت درست‌شدنی نيست و خيلی‌ها تصميم نهايی برای رفتن از مملکت گرفتند. اين خیلی‌ها هم در بين رای دهندگان بودند هم در بین تحريميون. عمق نا‌آگاهی مردم و رای عجيب‌اون‌ها همه را شوکه کرد.

خود من چند روز قبل از انتخابات همين‌‌جا همين حرف‌ها را نوشته بودم:
" ... يا به عبارتی اگه ما زيبای‌خفته‌ای بوديم اسير آقايان ديو، قطعا در عدم شرکت در انتخابات و سعی برای به هم ريختن خانه ديو ترديد نمی‌کردم. چهار سال پيش گمان می‌کردم حاکميت ايران عقب افتاده‌تر از مردمه و برای همين هم بايد به هر نحوی شده از شرش راحت شد. اما حالا در اين مساله شک دارم، حالا فکر می‌کنم مشکل اصلا تغييرناپذيری قالب موجود نيست که با به هم‌خوردن قالب مشکلی حل بشه...
... به شرکت در انتخابات و رای دادن به معين به‌عنوان راه حل موقت و فرار از اين مملکت بعنوان راه حل دائم فکر می‌کنم."

هنوز هم بر اين باورم و نظرم تغييری نکرده اما يک عرضی با دوستانی که امروز به شدت از دست مردم عصبانی هستند دارم؛ بابا اين ملت همون ملت ده روز پيش هستند به خدا. اگر ما جامعه خودمون را نمی‌شناختيم و اميد واهی نسبت به اون داشتيم این گناهش گردن مردم نیست که حالا بی‌شعور و نفهم خطابشون می‌کنيم. خیلی ساده ما مردم را نشناخته بوديم و زبان مردم را هم بلد نبوديم.

زبان جامعه ما زبان استدلال نيست، زبان ریاضی و منطق نيست زبان خیلی ساده‌‌تريه. باید قصه گفت، شعر گفت، مزخرف گفت، مردم را احساساتی کرد، دست به دامن معصوم شد، وعده داد و ... تا مردم حرفت را گوش کنند حالا کسی مثل قرائتی این کار را برای مردم بی‌سواد می‌کنه و کسی مثل الهی‌قمشه‌ای برای تحصيل‌کرده‌ها. به هر حال زبان جامعه ما همينه برای همين هم هست که کروبی و احمدی‌نژاد که از اين زبان استفاده کردند اين‌قدر نتیجه گرفتند. خمينی هم با همين زبان موفق شد يک کشور را به هم بریزه.

گمان مي‌کنم آدم بايد در اين مملکت يا درجه حساسیتش را نسبت به وقایع اطراف پايین بياره، پيله‌ای در اطراف خودش درست کنه، کتاب مورد علاقه‌اش را بخونه، موسيقی مورد علاقه‌اش را گوش کنه با دوستان انتخاب شده‌اش بپره و با خيال آسوده زندگی شخصيش را بکنه و یا اگه می‌خواد تاثيرگذار باشه بايد زبان مردم را یاد بگيره. اين کار، کار سختی است و من شخصا شايد نه حال و حوصله‌ای برای اين کار داشته باشم و نه چنين احساس مسووليتی بکنم اما به هر حال نمی‌تونم مردم را به خاطر ندانستن زبان خودم به پليدی متهم کنم.