يكشنبه، 4 خرداد، 1382

بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند

گرفته كولبار زاد ره بر دوش،

فشرده چوبدست خيزران در مشت،

گهي پر گو ي و گه خاموش،

در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند،

ما هم راه خود را مي كنيم آغاز.

سه ره پيداست.

نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر،

حديثي كه ش نمي خواني بر آن ديگر.

نخستين: راه نوش و راحت و شادي.

به ننگ آغشته ،

اما رو به شهر و باغ و آبادي.

دو ديگر : راه نيمش ننگ ، نيمش نام،

اگر سر بر كني غوغا و گر دم در كشي آرام .

سه ديگر : راه بي برگشت، بيفرجام.

من اين جا بس دلم تنگ ست.

و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ ست.

بيا ره توشه برداريم،

قدم در راه بي برگشت بگذاريم ؛

ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است.

مهدي اخوان ثالث